Prev	Next

conclusiones philosophice secun|dum propriam opinionem numero |lxxx. que licet a communi philo|sophia dissentiant: a communi ta|men philosophandi modo non mul|tum abhorrent.

II.2.1. Potest a specie in sensu exteriori existente immediate abstra|hi species universalis.

II.2.2. Intentio secunda est ens rationis habens se per modum formae |qualitative ab operatione intellectus proveniens consequutive |non effective.

II.2.3. Nec prima intentio: nec secunda intentio alicubi sunt subie|ctive.

II.2.4. Est devenire in corporibus ad aliquid quod ita corporaliter lo|cat quod corporaliter non locatur: et illud est ultima sphera sicut in |intelligibilibus est devenire ad aliquid quod ita intelligibiliter |locat: quod nullo modo locatur: et illud est deus.

Correlarium. Non est quaerendum quomodo ultima sphera |locatur: Sed absolute concedendum quod non locatur.

II.2.5. Singulare non intelligitur ab intellectu: nec secundum veritatem: nec |secundum etiam opinionem Aristotelis Commentatoris et Thommae.

II.2.6. Licet intellectus non intelligat singulariter: ab ipso tamen est |quod perfecte cognoscatur singulare.

II.2.7. Quaelibet res quaecunque sit illa in puritate sui esse constituta est |intelligens: intellectus: et intellectum.

II.2.8. Ex praedicta conclusione habetur quare materia sit principium |incognoscibilitatis et intellectus agens cognoscibilitatis:

II.2.9. Illa dicitur actio immanens quae non est subiective in illo quod |passive per eam denominatur: et per hoc distinguitur a transe|unte.

II.2.10. Omnis alius modus praeter eum quem dixit praecedens conclusio est |insufficiens ad distinguendum actionem immanentem a transe- |unte.

II.2.11. Cum dicit Avenrois non esse aliud medium ad probandum |abstractum praeter aeternitatem motus: non intelligit de quocunque |abstracto: Sed de eo quod ultimato gradu abstractionis est ab|stractum a corpore.

II.2.12. Esse corporeum non habet res ab aliqua forma substantiali |vel gradu formae substantialis.

II.2.13. Sex transcendentia quae ponit communis doctrina: a iuniori|bus latinis sunt efficta: ea et graeci peripatetici: et princeps eorum |Aristoteles nescit.

II.2.14. Necessarium est apud Aristotelem primam causam movere de |necessitate.

II.2.15. Impossibile est: et omnino irrationale apud Aristotelem om|nia evenire de necessitate respectu cuiuscunque causae illa necessi|tas accipiatur.

II.2.16. Tractatus suppositionum ad logicum non pertinet.

II.2.17. Non potuit mundus esse a deo ab aeterno efficienter efficien|tia vera quae est reductio de potentia ad actum.

II.2.18. Potuit produci et fuit de facto secundum Aristotelem et Commenta|torem productus ab aeterno mundus a deo efficientia quae est na|turalis fluxus et effectualis consequtio.

II.2.19. Qui negat coelum esse animatum: ita ut motor eius non sit |forma eius non solum Aristoteli repugnat: Sed totius Philoso|phiae fundamenta destruit.

II.2.20. In actibus nostri intellectus non est successio ratione potentia|rum sensitivarum et deservientium ut credunt moderni: Sed eo |quia rationalis est.

II.2.21. Notitia de novo acquisita fit ex praecedenti cognitione tanquam |ex termino a quo: et tanquam ex causa effectiva partiali: formali: di|rectiva: et tanquam ex causa praedisponente materiali.

II.2.22. Ille habitus est practicus qui est formaliter regulativus alicu|ius operationis habituati.

II.2.23. Habitus habet esse practicum et speculativum ab obiecto rela|to ad subiectum in quo est: Intellectus autem dicitur practicus vel |speculativus a fine quem sibi proponit habituatus.

II.2.¶24. Habitus practicus a speculativo finibus distinguitur.

II.2.25. Praxis est operatio quae non est formaliter cognitio: et potest |esse recta: et non recta: rectificabilis per habitum ut per partiale |rectificationis effectivum quo practicans habituatur.

II.2.26. Practicum et speculativum sunt differentie accidentalis habitus.

II.2.27. Theologia viatoris ut viatoris est: simpliciter practica dicen|da est.

II.2.28. Totam medicinam practicam esse: et ut verum asserimus: et ut |consonum dictis ac sententiae Avenrois.

II.2.29. Logica est practica.

II.2.30. Sensus communis non est distinctus a sensu visus: auditus: odo|ratus: gustus: et tactus.

II.2.31. Non dari species intelligibiles a phantasmatibus abstractas et |ut veram: et commentatoris et Alberti sententiam asserimus.

II.2.32. In omni quaestione per demonstrationem scibili oportet prae|cognoscere quid subiecti et passionis: non intelligendo per quid |quid nominis ut intelligunt expositores: Sed quid rei.

II.2.33. Possibilis est regressus a causa ad effectum absque negatione quam |somniat Burleus.

II.2.34. Tenentes minima naturalia in qualitatibus: non propterea ha|bent negare motum alterationis fieri in tempore successive.

II.2.35. Necessarium est tenere secundum Avenroem quod forma generis sit rea|liter alia a forma speciei nec oppositum stat cum principiis do|ctrinae suae.

II.2.36. Demonstratio Aristotelis in .vii. Physicorum quod omne quod |movetur: movetur ab alio nihil probat eorum quae vel Thom|mas: vel Scotus: vel Egidius quem sequitur Iohanes de Ganda|vo: vel Gratiadeus: vel Burleus: vel alii quos ego legerim inten|dunt: Sed tantum: quod optime dixit Commentator a latinis |omnibus expositoribus male intellectus: et est quod in quolibet mo|to motor est alius a mobili vel secundum naturam vel secundum subiectum.

II.2.37. Demonstratio .vii. Physicorum probat evidenter quod coelum non |movetur a se: datis principiis Avenrois veris utique et firmissimis.

II.2.38. Ordo librorum naturalis philosophiae ab Aristotele est iste. Li|ber Physicorum: coeli et mundi: de generatione: metheororum: |mineralium: de plantis: de generatione animalium: de partibus |animalium: de progressu animalium: de anima: tum libri qui di|cuntur parvi naturales.

Correlarium. Qui librum de anima sextum naturalium vo|cant: ab Aristotelis mente omnino discordant.

II.2.39. Omnis via salvans dictum Aristotelis quod venti orientalis sint |calidiores occidentalibus: praeter viam animationis coeli est fri|vola et nulla.

II.2.40. Nec ab Aristotele nec ab expositoribus adducte rationes de |salsedine maris sunt sufficientes: nec potest ulla maxime stante |mosaica veritate sufficientior assignari quam causalitas eiusdem uni|versalis providentiae quae et in terra discooperitionem operata est.

II.2.41. Nulla pars coeli differt ab alia secundum lucidum et non lucidum: sed |secundum magis et minus lucidum.

II.2.42. Modus ab Aristotele datus quomodo calefiant inferiora a su|perioribus nullo modo rectus apparet.

II.2.43. Haec duo stant simul et ambo credo simul esse vera: et quod ratio |Avenrois in commento ultimo primi Physicorum contra Avi|cennam concludat et quod cum hoc rationes Avicennae ad proban|dum primum principium sunt bonae et efficaces.

II.2.44. Si intelligentias esse in genere secundum Aristotelem dixerit Thom|mas: non minus sibi quam Aristoteli repugnabit.

II.2.45. Si unitas generis non est solum ex parte concipientis: Sed eti|am ex parte concepti: necesse est quaecunque sunt in eodem gene|re logico: esse in eodem genere Physico.

II.2.46. Scientia est realiter relativa: et scibile ad eam per accidens re|fertur.

II.2.47. Tenendo communem modum doctorum: quod scilicet de deo ali|quid formaliter praedicetur: dico duas conclusiones proximas: |quarum haec est prima quod solus deus ita est substantia quod nullo mo|do est non substantia.

II.2.48. Secunda: Deus ideo non est in genere quia est substantialiter |substantia.

II.2.49. Ponere differentiam inter simitatem et albedinem aut consi|milia accidentia per hoc quod illud separabile sit: illud inseparabile |a certo subiecto fictitium est.

II.2.50. Differentia quae inter suprascripta accidentia apparet ex sola |voluntate nominum impositione originatur.

II.2.51. Necessarium est dicere secundum Avenroem quod substantia est de in|trinseca quiditate accidentis: et est opinio et Aristoteli et philo|sophiae maxime consona.

II.2.52. In definitione substantiarum naturalium non esse ponendam |materiam et Avenroi et Alberto consentanea sententia est.

II.2.53. Si Thommas dixerit in intelligentiis secundum Aristotelem esse acci|dentia: non Aristoteli modo: Sed sibiipsi contradicet.

II.2.54. Iste propositiones sunt concedende ut omnino vere. Materia |prima fit asinus: bos: et similia.

II.2.55. In composito materiali non sunt duae precisae entitates et distin|ctae: Sed una entitas.

II.2.56. Sonum non ex motu aeris intercepti inter duo corpora se per|cutientia: ut tenet Aristoteles: et expositores eius: Sed ex contactu |tali talium vel talium corporum: talem vel talem sonum causari dico.

II.2.57. Rationes quas adducunt peripatetici ad probandum quod in cau|sis essentialiter ordinatis non eatur in infinitum: non convincunt |de necessitate falsitatem positi.

II.2.58. Virtutem sensitivam sensus communis sicuti non a virtutibus |sensitivis sensuum exteriorum ut dixit conclusio .xxx. ita nec a |virtutibus sensitivis sensuum interiorum: phantastica: sive ima|ginativa: cogitativa et memorativa: subiecto id est re differre: et ut |veram: et ut Aristotelis Platonisque sententiam asserimus.

II.2.59. Dico omnes qualitates elementorum symbolas: esse diversa|rum specierum.

II.2.60. Si qua est ponenda figura quarta syllogismorum: illa est ponenda |quam Galienus ponit: non quam et Franciscus Maironis et Petrus |Mantuanus pueriliter confinxerunt: rectius est tamen nullam ponere.

II.2.61. De materia ut ex ea per se fiunt res tractare methaphysicum: |physicum autem ut ex ea res fiunt per accidens habemus dicere |secundum doctrinam Aristotelis.

II.2.62. Dictio exclusiva addita uni relativo: correlativum non excludit.

II.2.63. Non debet concedi partem in toto quantitativo a suo toto esse |aliquo modo actu distinctam.

II.2.64. Opinio quae Avicennae ascribitur quod illud unum: quod cum en|te convertitur sit unum quod est principium numeri: et ita conse|quenter quod unaquaeque res sit una per intentionem additam essen|tiae suae si non est necessario vera: est tamen probabilis et defen|detur a me.

II.2.65. Licet potentia intellectiva in nobis sit accidens: in angelis ta|men est substantia.

II.2.66. Formalitas est actualitas apta per se perficere possibilem intel|lectum.

II.2.67. Si ex concursu elementorum fiat mixtum: quocunque modo po|nantur elementa manere immixto fiet mixtum ex elementis: ut |ex materia digesta a calido spirituali: vaporoso elevato ab eis.

II.2.68. In omnibus infra deum eadem est materia secundum essentiam: diver|sa secundum esse.

II.2.69. Quiditates physicarum naturarum adequato concepto et pro|prio concipi possunt sine accidentibus: sive a methaphysico sive |a physico considerentur.

II.2.70. Corpus organicum quod est materia animae: et ponitur in dif|finitione eius ab Aristotele est corpus et organicum per formam |essentialiter distinctam ab anima eum perficiente.

II.2.71. Secundum omnes philosophos dicendum est deum necessario |agere quicquid agit.

II.2.72. Qui dubitat ex intelligibili et intellectu magis vere et substan|tialiter fieri unum quam ex materia et forma materiali non est philo|sophus.

II.2.73. Tenendo opinionem de anima intellectiva quam tenet Com|mentator: videtur mihi rationabiliter tenendum illam animam nul|lius accidentis esse subiectum: et positionem hanc tanquam veram de|fendam: quanquam utrum hoc ille tenuerit: ego non definio.

II.2.74. Dico secundum Thommam dicendum esse in actu reflexo intellectus |consistere beatitudinem nostram.

II.2.75. Diffinitio naturae coelestia comprehendit et ly et copulative |tenetur et non disiunctive.

II.2.76. Sicut quilibet philosophus habet dicere quod virtutes sensitive |sunt in corde: ita quilibet medicus habet dicere: quod sint in cerebro.

II.2.77. Quod dicitur a communi scola philosophantium omnium la|tinorum de prima operatione intellectus: error est: quia non est |alia operatio partis rationalis quam ille duae quas ipsi secundam et |tertiam ponunt Compositio scilicet et Discursus.

II.2.78. Accidentia nullo modo debent dici entia: Sed entis.

II.2.79. Sex principia sunt formae absolutae.

II.2.80. Siqua est lingua prima et non casualis: illam esse Hebraicam |multis patet coniecturis.