conclusiones in theologia nume|ro .xxxi. secundum opinionem pro|priam a communi modo dicendi
|theologorum satis diversam.
II.4.1. Qui dixerit accidens existere non posse nisi inexistat. Eucha|ristiae poterit sacramentum tenere etiam tenendo panis substan|tiam non remanere ut tenet communis via.
II.4.2. Si teneatur communis via de possibilitate suppositationis in
|respectu ad quamcunque creaturam: dico quod sine conversione panis
|in corpus Christi vel paneitatis anihilatione potest fieri ut in al|tari sit corpus Christi secundum veritatem sacramenti Eucharistiae: quod
|sit dictum loquendo de possibili: non de sic esse.
II.4.3. Ideales rerum formalesque rationes effective a deo in prima cre|ata mente formaliter primo repperiri cum theologica veritate
|tenemus.
Correlarium. Ubi ideae sunt idealiter: ibi non sunt formaliter.
|ubi sunt formaliter: ibi non sunt idealiter.
II.4.4. Si ponamus deum cognoscere creaturas ut obiectum secunda
|rium suae intuitionis ut communiter ponitur dico quod pater prius produ|cit verbum quam creaturas cognoscat.
II.4.5. Attributales perfectiones nec in deo: nec secundum se quiditative sum|pte dicunt diversas rationes in recto et principaliter diffinibiles
|vel descriptibiles.
II.4.6. Intuitus divinae cognitionis ad creaturas tanquam obiecta prima|ria vel secundaria formaliter non terminatur ut dicit commu|nis schola theologorum: sed se tantum. et nihil aliud a se intuens
|primarie nec secundarie unitive et eminenter: et plus quam equipol|lenter omnia cognoscit.
Correlarium. Non est aliqua multitudo intellectorum in deo
|nec creature ut intellecte ponunt in numerum cum divina essen|tia ut intellecta: Sed est penitus unum simplicissimum intellectum.
II.4.7. Tria transcendentia in quibus consistit imago: non dicunt diver|sas rationes in recto et principaliter diffinibiles vel descriptibiles.
II.4.8. Christus non veraciter et quantum ad realem presentiam de|scendit ad inferos ut ponit Thommas et communis via: Sed so|lum quo ad effectum.
II.4.9. Licet ita mihi videatur probabile non est tamen pertinaciter asse|rendum quod anima Christi per alium modum nobis ignotum po|tuerit in infernum descendere.
II.4.10. Illa verba (hoc est corpus etc.) quae in consecratione dicuntur:
|materialiter tenentur non significative.
II.4.11. Si teneatur communis via quod actu intellectus attingatur deus: dico duas
|sequentes conclusiones quarum haec est prima quod videntes verbum eo
|actu quo essentiam divinam attingunt creaturas non attingunt nisi
|eminenter equipollenter ad formalem cognitionem. Equipollen|tia non actus sed obiecti.
II.4.12. Beati duplicem habent cognitionem de creaturis eas formaliter
|attingentem: quarum altera illative est ex ea qua verbum attingunt
|altera secundum quam in re creata creaturam contemplantur.
II.4.13. Non assentior communi sententiae theologorum dicentium posse deum quamli|bet naturam suppositare: Sed de rationali tamen hoc concedo.
II.4.14. Nec crux Christi nec ulla imago adoranda est adoratione la|triae etiam eo modo quo ponit Thommas.
II.4.15. Si non peccasset Adam deus fuisset incarnatus: sed non crucifi|xus.
II.4.16. In quo lumine Iohanes Apocalipsim vidit: in eo apocalipsim
|non intellexit.
II.4.17. Primum peccatum angeli fuit peccatum obmisssionis: Secun|dum peccatum luxuriae: Tertium peccatum superbiae.
II.4.18. Dico probabiliter: et nisi esset communis modus dicendi theo|logorum in oppositum firmiter assererem: assero tamen hoc di|ctum in se esse probabile: et est quod sicut nullus opinatur aliquid ita
|esse praecise quia vult sic opinari: ita nullus credit aliquid esse ve|rum precise: quia vult credere id esse verum.
Correlarium. Non est in potestate libera hominis credere arti|culum fidei esse verum quando placet et credere eum esse falsum
|quando sibi placet.
II.4.19. Nisi essent dicta sanctorum quae in manifesto sui sermonis viden|tur dicere oppositum firmiter assererem hanc et sequentem con|clusionem: assero tamen eas probabiles esse et defendi posse ratio|nabiliter. quarum prima est quod peccatum mortale in se est malum
|finitum.
II.4.20. Secunda est quod peccato mortali finiti temporis non debetur pe|na infinita secundum tempus: Sed finita tantum.
II.4.21. Non omnis voluntas dei beneplaciti est efficax.
II.4.22. Dictum Apostoli dicentis: Deus vult omnes homines salvos
|fieri positive de voluntate beneplaciti antecedente intelligenda
|est.
II.4.23. Voluntas antecedens sic potest describi. Voluntas dei antece|dens est illa qua deus dat alicui naturalia vel antecedentia qui|bus potest aliquid consequi: cui deus paratus est coagere si alius
|velit: nec sibi contrarium manifestabit cum praecepto vel consi|lio exequendi permittens eum libere velle agere ad consequtio|nem suae salutis.
II.4.24. Tenendo communem viam theologorum quod foelicitas sit in intellectu
|vel in voluntate: dico duas conclusiones: quarum Prima est haec
|quod intellectus ad foelicitatem non perveniret nisi esset actus volun|tatis: qui in hoc est ipso actu intellectus potior.
II.4.25. Secunda conclusio est haec. Licet actus intellectus formaliter
|foelicitantis attingat obiecti essentiam: tamen quod actus suus circa
|illum actus sit foelicitatis: formaliter habet ab actu voluntatis.
II.4.26. Persone in divinis numero distinguuntur.
II.4.27. Personalitates in divinis sunt primo diversae.
II.4.28. Theologice loquendo dico quod in aevo non est successio formali|ter intrinseca continuativa: Sed bene terminativa: secundum phi|losophos tamen aliter dicerem.
II.4.29. Rationabilius est credere Origenem esse salvum: quam credere ip|sum esse damnatum.
